De wilde voorouders van de gedomesticeerde ezel zijn de Afrikaanse Nubische en Somalische wilde ezel, die bijna zijn uitgestorven. De ezel wordt vooral gebruikt voor het dragen van lasten en kan tot 300 kg vervoeren; minder vaak voor trekken, rijden of voor melk, vlees en huid. Het vrouwtje heet een ezelin, het jong een veulen. De gedomesticeerde ezel is een herbivoor. Zijn soberheid in voedsel is spreekwoordelijk: behalve brandnetels, zuring en met urine of uitwerpselen bevuild gras eet de ezel vrijwel alle plantaardige voeding; ezels knagen zelfs aan hout en kunnen dit gedeeltelijk verteren. Wel is schoon water voor hem essentieel. De eenvoud en het vermogen om te overleven op weinig voedzame planten heeft de ezel geërfd van zijn wilde voorouders, die vóór de domesticatie vaak leefden van diverse soorten droge grassen en halfwoestijnse doornstruiken. Levensduur: 27–40 jaar, gewicht: 80–480 kg (volwassen), snelheid: 24 km/u (max.), schofthoogte: 79–160 cm (volwassen).